Մայքլ Ֆասբենդեր. «Երեխաներ և հեռուստացույց դեռ չունեմ»

Ձեզ ենք ներկայացնում հարցաձրույց «Ձնեմարդ» դետեկտիվ թրիլերի հերոսի հետ.
Մայքլ Ֆասբենդերը պամում է սիրելի սարսափ ֆիլմերի, վիկինգների արյան ու նրա մասին,
թե ինչ անել, երբ Մարտին Սքորսեզեին հանդիպում ես զուգարանում:

Նոյեմբերի 23-ին մեծ էկրաներին կհայտնվի Հեսբեի «Ձնեմարդ» դետեկտիվ թրիլերի
համանուն կինոնկարը: Գլխավոր հերոսի՝ այդքան էլ չհիշվող ոստիկան, խուզարկու
Հարրի Հոլեի դերը մարմնավորել է Մայքլ Ֆասբենդերը, որի համար նա ստիպված էր
շուրջ 3 ամիս անցկացնել Նորվեգիայում:

Ֆիլմի ռեժիսորն է Թոմաս Ալֆրեդսոնը, ով հայտնի է իր «Լրտես, դուրս արի ջրի երես»
(Tinker Tailor Soldier Spy, 2011») և «Ներս թող ինձ» (Let Me In, 2010) կինոնկարներով:
Կինոնկարի էկրանացումից առաջ Կինոպոիսկը զրուցեց Մայքլ Ֆասբենդերի հետ
դետեկտիվների, կարաոկեի և ցրտին նկարահանումների մասին:

Անկեղծ ասեք՝ մինչև Հարի Հոլիի դերը մարմնավորելը,
կարդացել ե՞ք Յու Նեսբյոյի (Jo Nesbø) բոլոր գրքերը, թե սահմանափակվեցիք «Ձնեմարդ» գրքով:

Հենց «Ձնեմարդն» է, որ չեմ կարդացել՝ ի տարբերություն շարքի այլ գրքերի:

Ես, իմիջիայլոց, չէի էլ լսել այդ վիպաշարի մասին մինչև այս նախագծին միանալը:
Իսկ երբ ինձ ուղարկեցին սցենարը, որին կցված էր «Սա Թոմաս Ալֆրեդսոնի նոր ֆիլմն է»
նախադասությունը, ես անմիջապես ոգևորվեցի նախագծի գաղափարով:

Մենք Թոմասի հետ հանդիպել ենք 2010 թվականին, երբ նա աշխատում էր «Գտնել լտեսին»
ֆիլմի նկարահանման վրա:

Ինձ առաջարկվել էր այս ֆիլմի դերերից մեկը, սակայն ես այդ ընթացքում արդեն
նկարահանվում էի «X մարդիկ (X-Men)» կինոնկարում, և խիստ ժամանակացույցն
ինձ թույլ չէր տա միաժամանակ երկու ֆիլմերում էլ նկարահանվել:

Բայց այդ հանդիպումը հավերժ կհիշեմ. Թոմասը մեծ տպավորություն էր թողել ինձ վրա,
և ես միանգամից հասկացա, որ շատ բան կարող եմ սովորել այդ մարդուց:

Այսպիսով, ստանալով սցենարը, ես մտածեցի, որ դա իդեալական հնարավորություն էր
աշխատել Թոմասի հետ: Հետո տեղեկացա, որ վեպերի շարք կա, սակայն ֆիլմի սցենարը
հիմնովին տարբերվում է «Ձնեմարդ» գրքից, նեռարյալ սյուժեն:

Եվ ես որոշեցի, որ ընկալումս չաղավաղելու նպատակով այս գիրքը բաց կթողնեմ և սկսեմ
ծանոթանալ շարքին ամենասկզբից: Ես ուղղակի ցանկանում էի հասկանալ՝ ո՞վ է Հարին,
ինչպ՞ես է սկսում և ավարտվում նրա պատմությունը: Նեսբյոն գրել է հիանալի գրքեր.
դրանք շատ հեշտ են կարդացվում:

Բայց դա չի նշանակում, որ դրանք ցածրաորակ՝ բուլվարային ընթերցանության համար
նախատեսված գրքեր են: Ամենևին, գրագետ գրված գրքեր են, որտեղ զետեղված են նրբագեղ,
բազմաշերտ պատմություններ:

Ինչո՞ւ որոշեցիք, որ Հարին ձեր կերպարն է:

Ես միանգամից կլանվեցի, կարողացա միանգամից պատկերավորել նրան գլխումս, պատկերացնել՝
ինչպես է քայլում, շնչում, խոսում:

Թվում էր, թե Նեսբյոն իրապես զգում է այդ տղային: Ինձ նաև դուր եկավ այն, որ նա
ընդհանապես այն «թափով», «թույն» տղաներից չէր:

Այսինքն, նա ինչ-որ չափով թափ ուներ, բայց էքշնի աստղ չէր: Եթե նա ինչ-որ քաշքշուկի
մեջ է ընկնում, դրա արդյունքում ստանում է քերծվացքներ, ոչ թե մնում է անվնաս, ինչպես
սովորաբար լինում է ոչ շատ լավ ֆիլմերում: Նա ավելի հաճախ և ավելի հաջող օգտագործում է
իր ուղեղը, քան ուժը:

Ինձ դուր է գալիս, որ նա հասարակության կողմից ինչ-որ չափով արտաքսված է:
Նա հազիվ թե մեկ ընկեր ունի: Իսկ նրա հարաբերությունները Ռաքելի և նրա որդու՝ Օլեգի
հետ նրա կերպարի հետաքրքիր մասն են կազմում:

Հարիի կերպարը շատ հետաքրքիր և բազմակողմ է:

Հաճա՞խ էր Նեսբյոն գտնվում նկարահանման հրապարակում:
Հասցրի՞ք ծանոթանալ նրա հետ:

Կինոհրապարակ առհասարակ չէր շտապում, բայց մեր նամակագրությունը հաճախակի
բնույթ էր կրում, իսկ մի անգամ նույնիսկ տարավ իր հետ պատ մագլցելու:

Նա լավ ատլետ է, և կարողանում է հմտորենպատ մագլցել:

Մենք մի ամբողջ օր անցկացրինք այնտեղ, բայց չէինք խոսում «Ձնեմարդ»
ֆիլմի մասին, ոչ էլ կերպարը քննարկեցինք: Ինձ թվում է, որ քանի որ նա է գրել,
ուրեմն իր աշխատանքը լավ է կատարել:

Հաջորդն իմ հերթն է՝ ուսումնասիրել Հարիին և սկսել իմ աշխատանքը: Ես շատ եմ հարգում
գրողի ջանքերը և համարում եմ, որ նրանք թղթին են հանձնել սպառիչ տեղեկություն:

Եթե ինչ-որ բան գրված չէ, ապա դա այդքան էլ կարևոր չէ:

Իսկ ընդհանրապես սիրում ե՞ք այսպիսի կրիմինալ պատմություններ:

Այո, ես մանկուց սիրել եմ 70-80-ականների դետեկտիվ սերիալները՝ «Kojak», «Colombo»,
«Magnum»: Այսպիսով, խաղալ այդպիսի դեր իմ համար պատանեկան երազանքի իրականացում էր:

Ինձ համար ամենակարևոր դետեկտիվներից է Serpico-ն՝ Ալ Պաչինոյի կատարմամբ: Երբ ես նոր
սկսեցի հետաքրքրվել դերասանությամբ, շատ բան սովորեցի նրա այդ գործից:

Բայց ամենասիրելին միևնույն է Մագնումն է:

Կարող է արդյո՞ք ինչ-որ մեկը Թոմ Սելեկայից լավը լինել:

Կարող է արդյո՞ք ինչ-որ մեկն իրեն թույլ տալ կրել կիպ գրկող ջինսե տաբատ,
հավայան բլուզ և հսկա բեղեր և, այդ ամենի հետ մեկտեղ, հիմարի տեսք չունենալ:

Եթե դառնայիք հետախույզ, ի՞նչն ամենից լավ կստացվեր ձեզ մոտ:

Ամենից լավ ես կկարողանայի գնալ խանութ՝ սուրճ և փքաբլիթներ գնելու:

Ծանր աշխատանք է, բայց ինչ-որ մեկը պետք է անի այն: Ընդհանրապես, սիրում եմ
հանելուկներ և փազլներ լուծել, և նման պատմություններում ես միշտ շուտ կռահում եմ,
որ մարդասպանը հենց դռնապահն էր:

Բայց չեմ կարող ասել, որ քնում և տեսնում եմ՝ ինչպես է իմ դերասանական կարիերան
իր ավարտին հասնում, և ես միանգամից հետախույզ եմ դառնում:

Ինչքան լավ ե՞ք տեղեկացված «Scandinavian Nouveau» ժանրին կինոյում և հեռուստատեսությունում:

Ասեմ, որ ոչ այդքան լավ: Դիտել եմ միայն «Վիշապի դաջվածքով աղջիկը »
(The Girl with the Dragon Tattoo, 2011) Նումի Ռապասի (Noomi Rapace)
մասնակցությամբ, այն էլ միայն որովհետև նա ստիպեց ինձ, երբ մնկարահանվում էինք
«Պրոմեթևս» (Prometheus, 2012) ֆիլմում:

Բայց այդ ժանրի ոչ մի սերիալ չեմ նայել:

Ես նույնիսկ հեռուստացույց չունեմ, և նայում եմ միայն այն սերիալները, որոնք արդեն
ամբողջովին հեռարձակվել են և հասանելի են ինչ-որ տեղ:

Եվ հետո, ատում եմ սպասել մի ամբողջ շաբաթ նոր սերիան տեսնելու համար:

Սերիլաներ կարող եմ նայել միայն մեկ շնչով:

Դա բավականին մութ ժանր է, և «Ձնեմարդում» էլ նույնպես կա շատ արյուն և քառատումներ: Որպես հանդիսատես արդյո՞ք զգայուն եք էկրանին հայտնված բռնությանը:

Ես չէի ասի, որ հենց փնտրում եմ ֆիլմեր, որտեղ շատ է բռնությունը: Բայց ես սիրում եմ
դիտել սարսափ ֆիլմեր, ընդ որում, պարտադիր չէ` հորորներ լինեն:

Սիրում եմ, երբ ինձ վախեցնում են:

Ձեր տեսած ֆիլմերից, ո՞րն է ամենավախենալուն:

Ինձ դուր են գալիս Դևիդ Լինչի կինոնկարները՝ հատկապես վերջին ժամանակների:

Նոր «Երկվորյակ գագաթները» (Twin Peaks) ինձ հաճախ էր սարսափեցնում,
թեկուզ առանձնահատուկ բան տեղի չէր ունենում: Ինձ վախեցնում են նաև մի քանի
ասիական ֆիլմեր՝ «Փորձնական ձայնագրություն» (Auditon, 1999),
առաջին «Զանգը»-ը (The Call, 1999), կորեական «Ճիչը» (Gokseong, 2016):

Դե, եթե անդրադառնանք դասականներին, ապա դա «Օմենն» է և «Դևահալածը»
(The Exorcist, 1973):

Չնայած վերջինս մի քիչ հիմար տեսք է ստացել իր էֆեկտների և դիմահարդարման
պատճառով, սակայն կոնցեպտը, ինչպես և առաջ, բավականին սարսափեցնող է:

Ի՞նչն է ձեզ առանձնապես վախեցնում՝ գրաֆիկական բռնությունը, միսթիկան,
թե մեկ այլ երևույթ:

Բռնության ակնարկը, ոչ թե հենց բռնությունը: Էկրանին ինչ-որ բան տեսնելուց ավելի
վախենալու է գուշակել՝ ինչ է կատարվում կադրի այն կողմում:

Ես սլեշերի սիրահար չեմ, որտեղ արյունը գետի պես է թափվում, սակայն ակնարկներն
ինձ երբեմն փշաքաղեցնում են: Կարևոր է նաև, որ ռեժիսորը ստիպում է հանդիսատեսին
աշխատել, և ոչ թե ուղղակի նստել և հետևել:

Կարծում եմ, որ այդ կարևոր է նաև դրամաներում, ոչ միայն սարսափ ֆիլմերում:

Այո, չնայած վերջերս ավելի նկատելի է հակառակ պրոցեսը: Բոլորը ձգտում են հանդիսատեսին
ամեն ինչ մատուցել ծամծմված, կերակրել գդալով:

Այդ պահերին նույնիսկ ափսոսում ես ցենզի բացակայության համար:

Ոչ, իհարկե, ես դեմ եմ ցենզին, որպես այդպիսին, բայց այն ստիպում է մարդկանց լինել
ավելի հնարամիտ, ստիպում է օգտագործել ավելի սրամիտ և խելացի հնարքներ:

Ի՞նչն է ձեզ վախեցնում իրական կյանքում:

Քսենոֆոբիան:

Թոմաս Ալֆրեդսոնը պնդում է, որ իր ֆիլմերում շատ կարևոր է լռությունը,
որովհետև այն մի կողմից հանդիսատեսին թույլ է տալիս շունչ քաշել, մյուս կողմից էլ
հնարավորություն է ընձեռում ենթադրություններ անել: Իսկ ի՞նչ հարաբերություններ դուք ունեք լռության հետ:

Դա կախված է ֆիլմից:

Օրինակ, «Սթիվ Ջոբս»-ում (Steve Jobs, 2015) չկար այդ լռությունը, սակայն կային
արագ և իմաստային երկխոսություններ:

Իսկ եթե խոսում ենք «Ձնեմարդ» ֆիլմի մասին, ապա, այո, լիովին համաձայն եմ Թոմասի հետ:
Լռությունը, ընդհանուր կադրերը, ձյան առատությունը ստեղծում են անհրաժեշտ միջավայրը:

Իմիջիայլոց, ձյան մասին. ինչպես ե՞ք զգացել Ձեզ նակարահանումների ընթացքում՝՝ -20 ցրտին:

Չեք հավատա, բայց ոչ մի խնդիր չեմ ունեցել:

Այդ առնչությամբ «Մակբեթ» ֆիլմում աշխատանքը շատ ավելի բարդ էր:

Նորվեգիայում եղանակը ավելի չոր էր, չնայած և ավելի սառը:

Բայց երբ մենք նկարահանում էինք «Մակբեթ» կինոնկարը Շոտլանդիայում,
քամու և անձրևի առկայութան դեպքում իսկական դժողք էր սկսում:

Երբ օդի խոնավությունը բարձր է, ցուրտը մինչև ոսկորներն է հասնում:

Չնայած հիշում եմ, որ երբ «Ձնեմարդ» ֆիլմի նկարահանման ժամանակ մենք
աշխատում էինք գիշերային տեսարանի վրա, երբ Հարին և Օլեգը գնում են համերգ,
եղանակը շատ թարմ էր:

Այդ ժամանակ ես մահու չափ սառցակալել էի: Բայց մնացած ժամանակ բավականին լավ էր:
Ինձ նույնիսկ դուր էր եկել. սառնամանիքը ինձ շունչ էր տալիս:

Եվ, ընդհանրապես, Նորվեգիայում շատ լավ էր: Ես առաջին անգամ դահուկների վրա կանգնեցի,
չնայած, անկեղծ լինենք, մի քիչ ուշացել եմ:

Եվ լա՞վ է ստացվում:

Այո, կարծում եմ` վատ չէր ստացվում:

Բավականին նրբագեղ ձևով էի ընկնում սարից, ինչով էլ փորձել եմ ծածկել բոլոր
այլ տեխնիկական թերությունները:

Ինձ թվում է՝ իմ մեջ վիկինգների արյուն է հոսում: Ո՞վ գիտի, վիկինգները ժամանակին
պարբերաբար արշավներ էին կազմակերպում դեպի Իռլանդիայի:

Իսկ ձեզ տարօրինակ չի՞ թվում, որ կինոնկարի գործողությունները տեղի են ունենում Նորվեգիայում, սա նորվեգիական վեպ է, բայց դուք բոլորդ խոսում եք անգլերեն:

Կինոնկարի աշխատանքների ամենասկզբում մենք քննարկել և փորձել ենք հասկանալ՝
ինչպես պետք է վարվել լեզվի և դրա արտաբերման հետ:

Որոշեցինք, որ բոլորս կխոսենք թեթև և չեզոք ակցենտով (շեշտադրմամբ):

Անկեղծ ասած` դա շատ ավելի լավ է, քան խոսել անգլերեն նորվեգական ակցենտով:

Ինձ նյարդայնացնում է, երբ դիտում եմ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի մասին ֆիլմեր,
որտեղ գերմանացի զինվորականները միմյանց հետ խոսում են անգլերեն` գերմանական ակցենտով:

Ի՞նչ է դա: Ինչի՞ համար:

Ինձ թվում է՝ ավելի լավ է օգտագործել անգլերենը չեզոք շեշտադրմամբ,
առանց տարածքային յուրահատկությունների:

Չնայած ես կարող էի անտեսել ամենը և խոսել իմ հարազատ իռլանդական ակցենտով:

Բայց դա արդեն չափազանց կլիներ:

Առավել ևս, կինոնկարը անգլախոս հանդիսատեսի համար է, հետևաբար,
տնտեսական տեսանկյունից այնքան էլ տրամաբանական չէր լինի ֆիլմը նորվեգերենով նկարահանելը:

Սկզբում կարծես թե ուզում էիք տեղափոխել ֆիլմի նկարահանումները Չիկագո,
որպեսզի հեշտացնեք բոլորի կյանքը:

Այո, բայց դա եղել է նախքան իմ՝ նախագծին միանալը:

Նկարահանումը Չիկագո տեղափոխելու գաղափարը պատկանում էր հենց Մարտին Սքորսեզեին:

Ինձ դերն առաջարկել է Թոմասը, որը Սքորսեզեի` նախագիծը լքելուց հետո էր:

Լքեց, և դուք այդպես էլ չհանդիպեցի՞ք:

Ոչ, այդ անգամ չհասցրինք: Սակայն ես նրա հետ մի քանի տարի առաջ եմ
ծանոթացել տղամարդկանց զուգարանում: Ձեռքով արեցի, ժպտացի և անկեղծացա,
որ իր մեծ երկրպագուն եմ:

Ձեռքս առաջ չտարա, ինքներդ հասկանում եք՝ ինչի համար:

Մեր միջև մեկ մետր տարածություն էր, բայց ես այնպես էի ձեռքս թափահարում,
կարծես կես մղոն հեռավորությունից նա ինձ հեռադիտակով էր նայում:

Կարծես օրինակելի հիմար լինեի այդ պահին:

Ռեբեկա Ֆերգյուսոնը պնդում է, որ դուք լավ ձայն ունեք, և հաճախ ինչ-որ բան երգում եք նկարահանման հարթակում:

Շատ հաճելի է դա լսել նրանից:

Ես սիրում եմ երգել, հաճախ լսում եմ երաժշտություն, և միշտ ինչ-որ երգեր մնում են գլխումս:

Այո, ես երգում եմ նկարահանման հրապարակում, դա ինձ հանգստացնում է և բարձրացնում է տրամադրությունս:

Համոզված չեմ, համենայնդեպս, որ շրջապատող մարդիկ ուրախ են լսել ինձ, հատկապես, երբ սկսում եմ ֆալցետով երգել:

Ո՞ր երգն է Ձեզ մոտ ամենալավը ստացվում կարաոկեում:

Կարծում եմ` Ֆրենկ Սինատրայի երգացանկը վատ չի ստացվում, քանի որ երգերը
սովորաբար գրված են ինձ հարմար տոնայնությամբ:

Բայց երբ համարձակ տրամադրություն եմ ունենում, կարող եմ նույնիսկ Մարվին Գեյի երգերից երգել:

Իսկ երեկոյի վերջում, երբ արդեն բոլորս բավականին գինովցած ենք, ես նույնիսկ
Ռիհաննա երգացանկից կարող եմ երգել. հետո միանգամից զղջում եմ:

Ուղղակի կարևոր է, որ ոչ ոք հեռախոսով չձայնագրի:

Պատրաստ եք արդյո՞ք, որ այս ֆիլմը կարող է դառնալ նոր ֆրանչայզ, և դուք,
մեկ անգամ չէ, որ ստիպված լինեք խաղալ Հարի Հոլեի դերը:

Տեսնենք, դեռ ոչինչ պարզ չէ:

Ինձ թվում է, կինոների լանդշաֆտը վերջին տարիներին շատ է փոխվում:

25 տարեկանից մեծ մարդիկ այլևս չեն շտապում կինոթատրոն գնալ:

Տնային կինոթատրոնները հիմա այնքան զարգացած են, որ հնարավոր է ոչ շատ մեծ
գումարով գնել իդեալական տեխնիկա և ֆիլմեր նայել գերազանց որակով:

Հատկապես հարմար է նրանց համար, ովքեր երեխաներ ունեն, ու նրանց համար
կինոթատրոն գնալը կարող է իսկական պատմություն դառնալ. պետք է դայակ կանչել,
վճարել նրան, գնել տոմս, գտնել ավտակայանատեղի և վճարել դրա համար:

Դրա փոխարեն կարելի է ուղղակի մնալ տանը, լցնել մեկ բաժակ գինի, նստել
սիրելի բազմոցին, հագնել սիրելի հողաթափերը և դիտել ֆիլմը քո նախընտած
արագությամբ, երբ գիտես, որ եթե զուգարան գնալ ցանկանաս,
միշտ կարող ես կանգնեցնել ֆիլմը:

Եվ այդ դեպքում պարտադիր չէ հեռանալ 5 րոպեով, վերադառնալ և բոլորին հարցնել,
թե ինչ ես բաց թողել:

Հենց այդ պատճառով, կարծում եմ, հիմա հեռուստատեսությունում տեղի են
ունենում այդպիսի հետաքրքիր փոփոխություններ, և հեռուստասերիլները այսպիսի
ճանաչում են ձեռք բերում:

Հիմա նրանք նույնիսկ կինոմատոգրաֆիայի տեսանկյունից ավելի բարդ են, նույնիսկ
ավելի, քան ֆիլմերը, որոնք մենք նայում ենք մեծ էկրանին:

Մինչդեռ բլոքբաստերները հիմնականում նկարահանվում են դեռահասների համար:

Դուք նկարահանվում եք ֆիլմերում, բայց ինքներդ կինոթատրոն չեք գնում:
Լավ օրինակ չեք մատուցում:

Ես ինքս հենց գնում եմ: Ես շատ եմ սիրում կինոթատրոններ, սիրում եմ կիսել զգացումներս
և փորձս սրահի մի խումբ անծանոթների հետ:

Երեխաներ դեռ չունեմ, հեռուստացույց էլ:

Ես ուղղակի ասում եմ ձեզ ինչպիսին է իրականությունը, և դրանից չես փախչի:

Եթե, համենայնդեպս, լինի շարունակություն, Նեսբյոյի ո՞ր վեպը կցանկանաք
տեսնել մեծ էկրանին:

Ես այդ մասին մտածել եմ նկարահանումների ժամանակ, բայց չգիտեմ, շատ տարբերակներ կան:

Որ գիրքն էլ լինի, գլխավոր հարցն է լինելու՝ մնալ Նորվեգիայում, թե տեղափոխվել այլ տեղ:

Օրինակ, Ավստրալիա. ինձ շատ դուր եկավ Սիդնեյում նկարահանվել «Օտարը. պատգամ»
(Alien: Covenant) ֆիլմում:

Մյուս կողմից լավ կլիներ մնալ Նորվեգիայում ևս մեկ կինոնկար նկարահանելու համար:
Այսպես ասած` թեմայի ամրապնդման համար:

Կկարողանայի՞ք տեղափոխվել Սկանդինավյան երկրներ:

Տեսականորեն, այո, կարող էի: Բայց միայն տեսականորեն:

Ես վայելում եմ ցուրտը նկարահանումների ժամանակ, բայց չգիտեմ, կկարողանայի՞
այն նույնչափ վայելել ամբողջ տարվա ընթացքում:

Լսել եմ, որ այնտեղ երբեմն ամառ էլ է լինում, այն էլ բավականին տաք:
Ես նոր եմ տեղափոխվել Պորտուգալիա, և գիտեք, երևի այնտեղ էլ դեռ մնամ:

Ինչների՞դ է պետք Պորտուգալիան: Այնտեղ չափազանց տաք է և հաճելի:

Համաձայն եմ, բայց պետք է մի քիչ էլ տառապել, չէ՞:

Ինձ դուր են գալիս պորտուգալացիները, այնտեղի եղանակը, ուտելիքը և օվկիանոսը:
Գինին էլ վատը չէ:

Նույնիսկ մայրաքաղաք Լիսաբոնում կյանքի տեմպը ավելի հանգիստ է, քան Լոնդոնում:
Նաև հաճելի է այն, որ ես քայլում եմ փողոցներով, իսկ մարդիկ անտարբեր են իմ հանդեպ:

Հնարավոր է, քանի որ այնտեղ շուրջ տարի արև է, երբ քայլում ես գլխարկով
և արևային ակնոցներով, դու այնքան էլ մոլագարի տպավորություն չես թողնում:

Իսկ փորձիր այդպես զբոսնել Լոնդոնում անձրևի ժամանակ:

Բոլորը միանգամից մտածում են, որ դու կամ թմրամոլ ես, ով թաքցնում է կարմիր աչքերը,
կամ էլ ճանաչված մարդ, ով ցանկանում է մնալ անճանաչ: Կամ էլ` երկուսը միասին:

սկզբնաղբյուրը այստեղ։